Zawsze wiedziałam, że wiem coś bardzo ważnego, jednak nie potrafiłam tego nazwać. Dwa dni przed śmiercią Buśki, mojej ukochanej Babci, przypomniałam sobie o tym, co wiem.  3 czerwca 2017 roku leżąc pod drzewem na trawie w Niemczech miałam sen.

Ubrana w białą bluzkę i czerwoną spódnicę stoję przy trumnie, w której leży Buśka. Ta trumna wykonana jest z bardzo jasnego, prawie białego, surowego drewna. Buśka leży z zamkniętymi oczami i dłońmi złożonymi na piersi. Jej ciało jest lekkie i swobodne, twarz miła i łagodna. Zewsząd otoczona jest światłem, ciepłym, mlecznym, bardzo jasnym światłem. Moi najbliżsi są ze mną. Nie widzę ich, ale wiem, że są. Razem czcimy ten czas. Jestem w Błogości, w Pokoju, w Radości.

Budzę się ze snu, siadam po turecku, zamykam oczy i towarzyszę Buśce w jej podróży poprzez Śmierć.

Następnego ranka dzwonię do Rodziców w Polsce i dowiaduję się, że Buśka miała zawał, jest w szpitalu i za 2 dni rozpocznie rehabilitację. Dzwonię do Buśki. W słuchawce telefonu czuję, że ona jest bardzo daleko. “Odpoczywaj Busiu. Odpoczywaj teraz”, mówię. Nie wiem czy mnie słyszy. Wiem, że jest już bardzo daleko. Jestem spokojna.

Tego wieczoru tańczę dla Buśki. “Ku Twojej radości i na Twoją cześć Busiu!”.

Po północy dowiaduję się, że Buśka umarła. Jestem w Pokoju. 

Jeszcze raz siadam, po turecku, i żegnam Buśkę. “Żyj Busiu! Żyj TERAZ!”, mówię przez łzy poruszenia.

Gdy budzę się następnego ranka, słyszę śpiew ptaków i bicie mojego własnego serca.

Jestem w Błogości, w Pokoju, w Radości.

Wiem, że Śmierć nie istnieje.